Lokowany na prawie magdeburskim przez króla Kazimierza Wielkiego w 1356 roku Lwów przez setki lat należał do Polski, dziś już tak nie jest. Kiedy Polska straciła Lwów? Dlaczego Lwów nie należy do Polski? Dziś krótkie informacje historyczne na temat Lwowa.
Po śmierci księcia Bolesława Jerzego II w 21 marca 1340 roku na mocy umowy spadkowej podpisanej w 1338 roku Lwów przeszedł w ręce krewnego Bolesława, polskiego króla Kazimierza Wielkiego. Początek wielokrotnie niszczonemu grodowi dał tak właściwie dopiero król Kazimierz Wielki, który lokował miasto 17 kwietnia 1356 roku.
To za sprawą Kazimierza Wielkiego wzniesiono zamki będące w stanie obronić miasto i wzniesiono mury. Centrum Lwowa przeniesiono wówczas w miejsce w którym znajduje się do dziś. Lwów przez wiele lat był jednym z najważniejszych i najbogatszych polskich miast. Wielokrotnie mieszkali w nim królowie, a król Jan III Sobieski miał nawet własną Kamienicę Królewską zwaną Małym Wawelem na Rynku. Niestety wraz z powolnym upadkiem Rzeczpospolitej przyszłość Lwowa stanęła pod znakiem zapytania.
Warto poczytać: tak wyglądał pierwszy dzień obrony Lwowa
Polska straciła Lwów po raz pierwszy w chwili pierwszego zaboru Polski wykonanego przez Austrię, Rosję i Prusy w 1772 roku. Lwów był pierwszym zagrabionym dużym polskim miastem. Zaborca austriacki stworzył sztuczną prowincję zwaną Królestwem Galicji i Lodomerii, której Lwów stał się stolicą. Po upadku zaborczych władz Polska odzyskała niepodległość, a wraz z nią oczywiście i Lwów.
Jeszcze przed oficjalnym odzyskaniem niepodległości, 1 listopada 1918 roku, Polacy musieli obronić Lwów. Walka o Lwów zapisała się w historii jako bohaterska Obrona Lwowa. Trwała do 21 listopada 1918 roku, a sam konflikt z proklamowaną 1 listopada Zachodnioukraińską Republiką Ludową skończył się w 1919 zdecydowanym zwycięstwem polskich sił.
Polska straciła Lwów po raz drugi niedługo po wybuchu II wojny światowej. Niemiecki i rosyjscy agresorzy podzielili między siebie tereny Polskie. W połowie września Lwów zaatakowały od zachodu wojska niemieckie, a od wschodu siły rosyjskie. Miasto poddano Armii Czerwonej 22 września 1939 roku. Wkroczenie radzieckich sił do Lwowa mieszkańcy zapamiętali jako wydarzenie wyjątkowo traumatyczne. We wrześniu 1939 roku rozpoczęła się pierwsza sowiecka okupacja Lwowa trwająca do 1941 roku.
W dniach 25-28 czerwca 1941 roku wycofujący się rosyjscy okupanci dokonali w lwowskich więzieniach masakry od 3,5 do nawet 7 tysięcy więźniów politycznych. Dzień później 29 czerwca 1941 roku rozpoczęła się kolejna tragiczna karta w historii Lwowa – okupacja niemiecka trwająca do 1944 roku.
W 1944 roku rozpoczęła się II okupacja Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej. Niestety w myśl postanowień konferencji jałtańskiej trwającej od 4 do 11 lutego 1945 Stalin wymusił zmianę wschodnich granic polskich. Akcję poprzedzono masowym przywożeniem do Lwowa niepolskiej ludności. Lwów wcielono wówczas w skład Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
W 1945 roku rozpoczęto masową akcję wysiedlania Polaków z domów we Lwowie. W 1946 roku pozostały polski dobytek zarekwirowano. 3 czerwca 1946 władze Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej zamknęły większość rzymskokatolickich kościołów we Lwowie.
Po wojnie zniszczono część pomników we Lwowie, zdemolowano Cmentarz Orląt Lwowskich. Część pomników – jak chociażby pomnik Jana III Sobieskiego czy Aleksandra Fredry wywieziono na powojenne polskie ziemie. Część zabytków polskiej kultury i sztuki – tak jak słynną Panoramę Racławicką czy Ossolineum – udało się uratować. Niestety nie wszystkie, znaczna część pozostała we Lwowie i wzbogaciła nowe państwowe muzea.
Po upadku Ukraińskiej SRR w dniu 24 sierpnia 1991 roku Lwów stał się częścią nowo utworzonego państwa – republiki Ukrainy. Polska była jednym z pierwszych państw, które oficjalnie uznały istnienie nowo powstałego państwa – Ukraina.
Polecamy również: